Biuro Prasowe Jasnej Góry

Jasnogórska Muzyka Dawna 32

Trzydziesta druga płyta z cyklu „Jasnogórska Muzyka Dawna” zawiera kompozycje Józefa Elsnera (1769-1854):
- Msza Polska d-moll op. 87
- Missa Solemnis in F op. 41

Muzyka Józefa Elsnera ze zbiorów jasnogórskich (4)

Zainicjowana w 2004 roku seria Musica Claromontana przyczynia się niewątpliwie do poszerzenia stanu badań nad rozwojem kultury muzycznej w dawnej Polsce, a ponadto przywraca do życia zapomniane dzieła kompozytorów polskich, pozwalając dzięki temu lepiej docenić ich wartość. Już dziś, po ukazaniu się ponad 30 płyt, zawierających w większości światowe prawykonania i nagrania prawie 200 kompozycji autorstwa ponad 30 twórców, możemy stwierdzić, że znacząco zmienił się ogólny obraz życia muzycznego w Polsce XVIII i I poł. XIX wieku. Co więcej, nastąpiło istotne przewartościowanie dotychczasowych sądów, według których okres ten uważany był za czas zastoju i upadku kulturalnego. Odkrywając – dzięki działalności Zespołu Naukowo-Redakcyjnego Jasnogórskich Muzykaliów – zachowane w tamtejszym archiwum źródła muzyczne coraz wyraźniej widoczna jest trudna do przecenienia rola kapel kościelnych (głównie klasztornych) w upowszechnianiu muzyki w szerokich kręgach społeczeństwa, jak również ich znaczenie w procesie wykształcania się specyfiki rodzimej twórczości religijnej.

O niezwykle aktywnej i wszechstronnej działalności wokalno-instrumentalnej kapeli oo. paulinów na Jasnej Górze – jednego z najznakomitszych i najbardziej prężnych ośrodków pielęgnowania i rozwoju religijnej kultury muzycznej w Polsce XVIII i I poł. XIX stulecia – świadczy przede wszystkim bogactwo i różnorodność zachowanych do dziś muzykaliów. Przechowywane w jasnogórskim archiwum kompozycje, w większości w postaci rękopisów (ponad 2000 manuskryptów, co daje w sumie około 3000 utworów), od kilku lat ponownie rozbrzmiewają w murach jasnogórskiego klasztoru i – jak wyżej wspomniano – utrwalane są w formie nagrań realizowanych w ramach prezentowanej serii. Warto tu dodać, że w zakresie bogactwa i urozmaicenia repertuaru kapela jasnogórska zdecydowanie przewyższa nie tylko inne klasztorne ośrodki muzycznych na terenie Polski, ale stanowi równocześnie jedno z bardziej znaczących środowisk pielęgnowania życia muzycznego w ówczesnej Europie Środkowej. Dzięki temu możemy uznać Jasną Górę jako ośrodek wysoce reprezentatywny dla rozwoju muzyki religijnej, który doskonale odzwierciedla repertuar kapel kościelnych XVIII i I poł. XIX w.

Należy w tym miejscu podkreślić, że w klasztorze na Jasnej Górze towarzyszyła głównie liturgii, wszystkim celebracjom eucharystycznym i nabożeństwom, a także wydarzeniom pozaliturgicznym, na przykład dysputom teologiczno-filozoficznym, posiłkom w refektarzu, spotkaniom kolędowym itp. W świetle zachowanych i gruntownie przebadanych źródeł (głównie przez prof. Pawła Podejkę) z pełnym przekonaniem możemy stwierdzić, że kultura muzyczna na Jasnej Górze zawsze posiadała ogromne znaczenie i odgrywała ważną rolę w życiu klasztoru oo. paulinów.

Pośród twórców związanych z Jasną Górą szczególną uwagę zwraca postać Józefa Elsnera (1769-1854) – muzyka, kompozytora, dyrygenta, pedagoga, wydawcy i organizatora życia muzycznego, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli kultury muzycznej w Polsce I poł. XIX wieku. Płyta jest już czwartą z kolei w serii Musica Claromontana(wcześniej nr 8, 19 i 21), która w całości poświęcona jest dziełom tego znakomitego twórcy.

Józef Elsner urodził się 1 czerwca 1769 r. w Grodkowie na Śląsku Opolskim. Po okresie nauki w miejscowej szkole parafialnej wyjechał do Wrocławia, gdzie latach 1781-1789 zdobywał dalsze wykształcenie, najpierw w gimnazjum św. Macieja, następnie na posiadającym status uniwersytecki – słynnym, jezuickim Leopoldinum. W mieście tym studiował przede wszystkim teologię, ale rozwijał również umiejętności muzyczne, głównie jako członek kapeli przy dominikańskim klasztorze św. Wojciecha. Po krótkim pobycie we Wiedniu (rozpoczął tam w 1789 r. studia jako stypendysta miasta Grodkowa, które przerwała długotrwała choroba) i Brnie (na przełomie 1791/1792 r. był skrzypkiem tamtejszej opery), przeniósł się do Lwowa, gdzie w latach 1792-1799 działał jako kapelmistrz orkiestry Teatru Miejskiego. Tam też zaprzyjaźnił się z twórcą Teatru Narodowego – Wojciechem Bogusławskim (1757-1829), dzięki któremu poznał bliżej kulturę polską i zaczął coraz częściej sięgać do skarbca polskiej muzyki ludowej. Po opuszczeniu Lwowa Elsner udał się do Warszawy, gdzie przez 25 lat kierował operą Teatru Narodowego. Z funkcją tą wiązał się obowiązek pisania oper, których stworzył ponad 30 (łącznie z powstałymi jeszcze we Lwowie kompozycjami do tekstów niemieckojęzycznych). Oprócz oper komponował m.in. symfonie, utwory fortepianowe, kantaty i pieśni.

Na szczególną jednak uwagę zasługują kompozycje religijne, przez wielu uważane za najbardziej wartościowe w jego bogatym dorobku, których zachowało się ponad sto. Obok mszy (z tekstem łacińskim i polskim), które zajmują pierwszoplanowe miejsce w twórczości prezentowanego muzyka, tworzył także różnorodne motety (głównie graduały i offertoria). Tryumfem artystycznym było wykonanie w 1838 r. oratorium Passio Domini Nostri Jesu Christi, które jest szczytowym osiągnięciem w jego dorobku kompozytorskim. Swoje długie, pracowite i niezwykle owocne życie twórca zakończył 18 kwietnia 1854 r. w Warszawie. Jako zasłużony dla polskiej kultury narodowej został pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim.

J. Elsner cieszył się wielkim uznaniem i autorytetem w polskim środowisku muzycznym. Powszechnie uważany był za prekursora nowych prądów w muzyce. Nie można też przecenić jego zasług w zakresie organizacji życia muzycznego. Założył Szkołę Muzyki i Sztuki Dramatycznej, z jego inicjatywy zostało otwarte pierwsze w dziejach Polski konserwatorium muzyczne, powołał do życia Towarzystwo Muzyki Religijnej i Narodowej. Prowadził ponadto własną sztycharnię nut, założył pierwszy w Polsce miesięcznik nutowy Wybór Pięknych Dzieł Muzycznych i Pieśni Polskich (w latach 1803-1805), od roku 1805 był członkiem Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, aktywnie działał też w tamtejszej Resursie Muzycznej, zajmując się m.in. organizacją koncertów (wykonywał np. symfonie Beethovena), był wreszcie korespondentem jednego z najbardziej prestiżowych i poczytnych ówcześnie periodyku muzycznego – wychodzącego w Lipsku Allgemeine Musikalische Zeitung.

Niepodważalne są też zasługi Józefa Elsnera na polu pedagogiki muzycznej, szczególnie jako rektora i profesora w Szkole Głównej Muzyki. Spod jego skrzydeł wyszło wielu wybitnych twórców, z Fryderykiem Chopinem na czele, który bardzo cenił sobie umiejętności mistrza. Świadczy o tym wypowiedź młodego Chopina wyrażona w liście do jednego z przyjaciół: „Gdybym był się u Elsnera nie uczył (...) pewno bym mniej jeszcze umiał niż dzisiaj umiem”.

W kontekście niniejszej serii wydawniczej na szczególną uwagę zasługują związki J. Elsnera z Klasztorem OO. Paulinów na Jasnej Górze, które nie ograniczały się jedynie do wymiaru muzycznego, czyli obecności jego dzieł w repertuarze tamtejszej kapeli, ale były o wiele głębsze i sięgały również wymiaru religijnego. W jasnogórskim archiwum zachowało się szereg informacji o długotrwałych i bliskich kontaktach kompozytora z władzami (przeorami i prowincjałami) oraz innymi członkami zakonu paulińskiego, a także osobiste wpisy do klasztornej księgi pamiątkowej. Pośród prawie 50 dzieł Elsnera (w większości w postaci rękopisów, a częściowo w formie druków, czasem dodatkowo z rękopiśmiennymi kopiami) na wyróżnienie zasługują te, które bezpośrednio wiążą się z jasnogórskim klasztorem. Są to przede wszystkim dzieła związane z kultem Matki Bożej, powstałe ku Jej czci i Jej dedykowane, utwory poświęcone św. Pawłowi Pustelnikowi – założycielowi i głównemu patronowi zakonu oo. paulinów, a także kompozycje dedykowane władzom zakonnym. Wyrazem uznania wkładu Elsnera w rozwój kultury muzycznej jasnogórskiego klasztoru było zaliczenie go w poczet konfratrów zakonu paulińskiego, co nastąpiło 27 września 1829 r. na podstawie dekretu podpisanego przez ówczesnego prowincjała o. Teodora Fortuńskiego. Dodajmy, że wraz z kompozytorem do konfraterni została przyjęta także jego żona Karolina oraz córka Emilia z synami: Karolem i Józefem Englertami.

W bogatym i różnorodnym, pod względem form i gatunków, nurcie muzyki religijnej Elsnera na szczególną uwagę zasługują kompozycje mszalne do tekstów zarówno łacińskich, jak i polskich. Warto podkreślić, że należy on – obok ks. I.J. Cybulskiego, F. Lessla, W. Raszka i K. Kurpińskiego – do grona pierwszych autorów tzw. mszy polskich. Co więcej, pośród XIX-wiecznych kompozytorów był Elsner w tym gatunku twórcą najbardziej płodnym. Jest on bowiem autorem aż dziewięciu kompozycji do polskojęzycznych parafraz tekstów ordinarium missae, które pochodzą z lat 1820-1844. Utwory te – mówiąc najbardziej ogólnie – odzwierciedlały wpływy popularnych wtedy prądów oświeceniowych w rozwoju liturgii, które propagowały między innymi śpiew pieśni nabożnych w językach narodowych i stanowiły w tym okresie wyraźne novum w rozwoju kompozycji mszalnych. W kontekście historycznego rozwoju muzyki kościelnej dzieła te nawiązują do tzw. „niemieckich mszy śpiewanych”, szczególnie popularnych od II poł. XVIII w., głównie w Austrii i południowych Niemczech, którymi zastępowano coraz mniej zrozumiałe dla wiernych łacińskie śpiewy gregoriańskie. W kompozycjach omawianego nurtu Elsner wykorzystywał wierszowane teksty ówczesnych poetów, tworzących w ukierunkowanym historycznie duchu patriotyzmu, z wyraźnym wyeksponowaniem kultu przeszłości, a także zwiastujących symptomatyczne dla nowego już okresu romantyzmu nawiązania do ludowości.

W zbiorach jasnogórskiego archiwum zachowały się cztery kompozycje Elsnera do tekstów polskojęzycznych parafraz mszalnych. Trzy z nich (jedna do tekstu 'Na stopniach Twego' oraz dwie do tekstu 'Z odgłosem wdzięcznych pieni') zostały już zarejestrowane w serii płytowej Musica Claromontana (nr 21). Ostatnia, o incipicie 'Boże, lud Twój czcią przejęty' op. 87, zachowana bez karty tytułowej (sygn. III-192), prezentowana jest w niniejszym nagraniu. Elsner wykorzystał w niej teksty utworu zatytułowanego Msza Święta – poetyckiej parafrazy Franciszka Morawskiego (1783-1861), poety, krytyka teatralnego i tłumacza, związanego z warszawskim środowiskiem literackim, znanego ponadto z walki o wolność i niepodległość. Należy tu wyjaśnić, że jako autor tego tekstu podawany jest najczęściej, nieznany bliżej, H. Felsztyński. W rzeczywistości jest to jednak tekst F. Morawskiego, Felsztyński natomiast był najprawdopodobniej autorem jego późniejszej adaptacji, która występuje – w tej nowej formie – dopiero w śpiewnikach XX-wiecznych, począwszy od Śpiewniczka ks. J. Siedleckiego z 1901 r. Problem ten wymaga jeszcze dalszych badań.

W elsnerowskiej mszy 'Boże, lud Twój czcią przejęty' opracowane zostały wszystkie części stałe, a także graduał oraz ofertorium spośród części zmiennych, całość zaś zwieńczona została zakończeniem (Ite missa est). Kompozycja ta należy do najbardziej kunsztownych dzieł Elsnera w tym gatunku, zarówno pod względem obsady wokalnej i instrumentalnej, jak i zastosowanych środków techniki kompozytorskiej. Napisana została w 1844 r. dla kościelnych zespołów (chóru i orkiestry) w podwarszawskiej Końskowoli, stworzonych przez tamtejszego proboszcza – księdza kanonika Kazimierza Biescha, któremu utwór został dedykowany. To właśnie te zespoły sprawiły, iż twórca przeznaczył swoją mszę na 4-głosowy chór (z partiami solowymi) i zespół złożony z kwintetu smyczkowego oraz instrumentów dętych (flety, oboje, klarnety, fagoty, trąbki, rogi, puzony) i kotłów. Należy jednak zaznaczyć, że w manuskrypcie jasnogórskim występują jedynie instrumenty smyczkowe oraz fagot, zaś w dodatkowo zachowanym, w formie partytury będącej prawdopodobnie autografem, Graduale 'Bóg to Bóg sam', dochodzą do tego klarnety i rogi. Obecność instrumentów pokazuje, że manuskrypt jasnogórski nie jest wersją chóralną z towarzyszeniem organów, jaką opracował I.K. Chwalibog. Dlatego też w niniejszym nagraniu zdecydowano się na pełną wersję autorską, zaś brakujące partie zostały uzupełnione w oparciu o partyturę zachowaną w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie (sygn. 6299 Mus.). W uzupełnieniu warto jeszcze zaznaczyć, iż w manuskrypcie jasnogórskim, na karcie głosu violino I znajdujemy następującą inskrypcję: „Ta Msza pisana dnia 23 Marca i kopiowana przez Jakóba Lanckorońskiego w Wraszawie”, zaś na głosie violino II: „odegrana 1y raz 23 kwietnia 1853”. Widzimy zatem, że kapela jasnogórska włączyła opisywane dzieło do swego repertuaru prawie 10 lat po powstaniu kompozycji.

W spisanym pod koniec życia 'Sumariuszu' Elsner zanotował jedynie: „Msza z tekstem polskim wraz z Graduałem i Offertorium”. Dodajmy, że jest to ostatnia kompozycja napisana przed chorobą omawianego twórcy. Kolejne, w wyniku częściowego paraliżu po wylewie w dniu 14 II 1845 r., zmuszony był pisać – jak zaznacza – lewą ręką.

W zakresie koncepcji całości, pomimo niekanonicznego tekstu liturgicznego, Elsner nawiązuje w wielu momentach do tradycji łacińskojęzycznych kompozycji mszalnych. Warto podkreślić, że jest to jedyna „orkiestrowa” msza polska omawianego twórcy, w której szczególną uwagę zwracają polifoniczne zakończenia rozbudowanych części Gloria (z wykorzystaniem techniki kontrapunktu potrójnego) oraz Credo (dwutematowe fugato), jak również rozwinięte partie solowe w głosach wokalnych (duety w Graduale i Benedictus), głównie zaś w instrumentalnych (skrzypce solo w Graduale, instrumenty smyczkowe w Offertorium czy dęte drewniane w Benedictus). Struktura formalna podporządkowana jest generalnie poetyckiej budowie tekstu F. Morawskiego, natomiast rozwój toku muzycznego kształtowany jest przede wszystkim w oparciu o typ melodyki pieśniowej. Przejrzysta i mało skomplikowana jest również warstwa harmoniczna, bardziej urozmaicona jedynie w części Credo. W zakresie planu tonalnego kompozytor wykorzystuje pokrewieństwa jednoimienne, subdominantowe i mediantowe (d – D – G – d – B – D – G – d – D).

W sumie kompozycja ta należy do najbardziej interesujących przykładów XIX-wiecznych mszy polskich. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że twórczość Elsnera posiadała istotną rolę w rozwoju rodzimej muzyki kościelnej. Ich znaczenie dostrzegali już współcześni. Pojawiały się nawet przypuszczenia, że to właśnie Elsner namawiał poetów do tworzenia polskojęzycznych parafraz liturgicznych tekstów mszalnych. Twórca ten zamierzał – jak czytamy w jednym z anonsów prasowych dotyczących jego pierwszej kompozycji w tym zakresie – stworzyć muzykę „na użytek ludu po kościołach parafialnych”. Pomimo, że kompozycje te nie utrzymały się do dziś w repertuarze liturgiczno-muzycznym, to jednak ich znaczenie pozostaje niezaprzeczalne.

Kolejna z prezentowanych na płycie kompozycji J. Elsnera, tym razem łacińska Missa Solemnis in F op. 49, określana również jako Missa Sancti Josephi, powstała ok. 1826 r. Na Jasną Górę dotarła dziesięć lat później, w roku 1836, o czym informują inskrypcje na kartach zachowanego w tamtejszym archiwum rękopisu (sygn. III-194). Obok dokładnej daty sporządzenia manuskryptu (4 kwietnia 1836 r.) podają również nazwisko kopisty, którym był Józef Kuligowski (1807-1871) – muzyk jasnogórskiej kapeli, a w latach 1841-1871 jej dyrygent. Z kolei na karcie tytułowej widnieje dopisek: „P. Benedictus Waynerowski Custos Ecclesiae mpp 1836”. odnoszący się do o. Benedykta Waynerowskiego (1792-1836), kustosza jasnogórskiego klasztoru i opiekuna kapeli. Pełny odpis karty tytułowej, wskazujący równocześnie szczegółową obsadę dzieła, jest następujący: Missa Solemnis /in F. / a /Canto Alto Tenore Basso / Violinis 2bus Clarinetto 2bus Flautis 2bus / Obois 2bus Fagotto 2bus Cornis 2bus / Clarinis 2bus Trombone et Alto Viola / Violoncello et Basso Tympano / et Organo / Auth. J. Elsner.

Poza Jasną Górą rękopiśmienne przekazy prezentowanej kompozycji zachowały się w Bibliotece Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego (w postaci partytury oraz głosów) oraz w Bibliotece Kapitulnej we Wrocławiu, gdzie znajdujemy kolejne informacje o liturgicznym przeznaczeniu dzieła: Solemnis Missa Sancti Josephi (sygn. XXXVIIIa 152). W cytowanym wyże Summariuszu Elsner wskazał zarówno na liturgiczne przeznaczenie, jak i osobę, której kompozycja była dedykowana: „Msza in F (niedzielna) na 4 głosy z orkiestrą, przypisana ministrowi hrabiemu Grabowskiemu (w rkp.)”

Missa solemnis in F J. Elsnera posiada wiele cech typowych dla kompozycji tego gatunku powstałych w okresie przejściowym pomiędzy klasycyzmem a romantyzmem. Z jednej strony stosunkowo wyraźne są w niej jeszcze wpływy XVIII-wieczne – głównie w zakresie ogólnej koncepcji strukturowania architektoniki, rozwoju planu tonalnego (z przewagą tonacji zasadniczej), dominacji partii chóralnych czy kształtu ustępów polifonicznych (tradycyjnie na zakończenie części Gloria i Credo, częściowo także w Hosanna). Z drugiej natomiast, panuje w niej już klimat nowej, romantycznej epoki, wynikający przede wszystkim ze sposobu instrumentacji (na uwagę zasługują tu głównie partie instrumentów dętych drewnianych, szczególnie klarnetu) oraz prowadzenia linii melodycznej, w przeważającej części utrzymanej w metrum trójdzielnym (6/8 i ¾). Na podkreślenie zasługują urokliwe partie solowe sopranu – rozwijane zawsze na tle pozostałych głosów wokalnych i chóru – w Et incarnatus (z ciekawą kulminacją na słowach ex Maria Virgine) oraz Benedictus (tu z kolei wyeksponowane zostały słowa: qui venit oraz in nomine Domini).

Prezentowane w kolejnym nagraniu serii Musica Claromontana religijne dzieła J. Elsnera, sukcesywnie na nowo odkrywane, w pełni potwierdzają wskazywane już bogactwo i różnorodność gatunków oraz form tego ważnego dla kompozytora nurtu twórczości muzycznej, przez co jeszcze bardziej możemy docenić jej wartość dla kultury muzycznej w XIX-wiecznej Polsce. Aby poznać ją w pełni, potrzeba dalszych gruntownych badań muzykologicznych, dla których punktem wyjścia winna stać się pełna dokumentacja zachowanych i rozproszonych źródeł. Zespół Naukowo-Redakcyjny Jasnogórskich Muzykaliów oraz Stowarzyszenie Kapela Jasnogórska, owocem działalności których jest między innymi niniejsza płyta, zamierzają kontynuować dalsze badania w tym zakresie. Celem tych instytucji jest bowiem właśnie gruntowne opracowywanie rękopiśmiennych i drukowanych przekazów kompozycji Elsnera zachowanych w jasnogórskim archiwum, koncertowe prezentacje tych niesłusznie zapomnianych dzieł i w końcu, ich płytowe rejestracje. Ponadto, najbardziej interesujące kompozycje publikowane są w formie wydań źródłowych w – równoległej do nagrań – serii Musica Claromontana (dotąd opublikowano utwory zarejestrowane na płycie nr 8: Missa F oraz nieszpory maryjne). Planowane są wreszcie cykle wykładów oraz sympozjów naukowych poświęconych tej tematyce.

/tekst: Remigiusz Pośpiech/

Wykonawcy:
soliści:
Olga Ksenicz – sopran/soprano [2,3,7,11,12,14,16]
Joanna Dobrakowska – alt/contralto [2,3,11,12,14,16]
Maciej Gocman – tenor [2,7,11,12,14,16]
Jarosław Bodakowski – bas/bass [2,11,12,14,16]
Cantores Minores Wratislavienses - przygotowanie chóru Piotr Karpeta
Capella Claromontana - dyrygent Jarosław Jasiura

Chór kameralny Cantores Minores Wratislavienses został założony przez Edmunda Kajdasza w 1966 roku, jego siedzibą jest dawny klasztor bernardynów, obecne Muzeum Architektury. Od 1979 roku jest samodzielną instytucją kultury - od 1994 instytucją Gminy Wrocław. Pod kierunkiem obecnego (od 1991) dyrygenta Piotra Karpety chór został zmniejszony do 18 śpiewaków, by móc zgodnie z aktualnymi tendencjami wykonawczymi prezentować muzykę dawnych epok (w zależności od repertuaru i w miarę potrzeb skład ten jest powiększany nawet do 70 osób - występuje wówczas jako Cantores Maiores Wratislavienses). Zespół dał już ponad 2000 koncertów (w tym ok. 400 dla środowisk wiejskich, 150 z cyklu Muzyka i Architektura i prawie 500 koncertów edukacyjnych dla młodzieży), dokonał ponad 100 nagrań radiowych, telewizyjnych i płytowych, występował na licznych festiwalach. Podczas swych podróży zagranicznych odwiedził większość krajów europejskich, a także Izrael, Turcję i Meksyk. Nagrana w 2007 roku płyta 'Jasnogórska Muzyka Dawna vol. 21' z utworami Józefa Elsnera otrzymała nominację do nagrody Fryderyk 2007. W 2008 zespół wystąpił m. in. na koncertach prowadzonych przez Paula Eswooda na festiwalu w Przemyślu oraz 'Kolory Polski' w Łowiczu oraz na Wratislavia Cantans (po raz 36).

Piotr Karpeta ukończył Akademię Muzyczną w Katowicach, gdzie pracował później jako asystent. Przez 10 lat był chórmistrzem w Filharmonii Opolskiej, przygotowując kilkadziesiąt programów koncertowych (kilka tournée zagranicznych) oraz nagrań (w tym 4 LP). Od 1991 roku jest dyrektorem naczelnym i artystycznym Wrocławskich Kameralistów, prowadząc chóry Cantores Minores Wratislavienses i Cantores Maiores Wratislavienses. Jest współzałożycielem i solistą zespołu Ars Cantus oraz Chóru Męskiego Cerkwi Prawosławnej św. św. Cyryla i Metodego we Wrocławiu Oktoich. Występował jako dyrygent i śpiewak w ponad 20 krajach świata, brał udział w kilkudziesięciu programach zarejestrowanych przez Polskie Radio i Telewizję Polską oraz w kilkunastu nagraniach płytowych.

Zespół Muzyki Dawnej Kapela Jasnogórska
nawiązujący do działającego na Jasnej Górze przez 350 lat zespołu wokalno – instrumentalnego o tejże nazwie, został powołany do życia w 2000 roku z inicjatywy Stowarzyszenia Kapela Jasnogórska, którego celem jest promocja wielkiego dorobku muzycznego Sanktuarium, zwłaszcza okresu XVII-XIX w. Zespół skupia muzyków specjalizujących się w wykonywaniu muzyki dawnej.

Jarosław Jasiura - swoją edukację muzyczną rozpoczął jako ośmioletni chłopiec w klasie skrzypiec w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia w Kluczborku. W roku 1987 rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im F. Chopina w Opolu, którą ukończył w 1994 r. w klasie organów mgr Elżbiety Kaszyckiej-Kowalczyk. W roku 1991 ukończył Studium Muzyki Kościelnej w Opolu w klasie organów mgr Lucyny Glezner–Sun. Dalszą edukację muzyczną kontynuował w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, którą ukończył z wyróżnieniem na dwóch kierunkach: Wychowania Muzycznego ze specjalizacją Chórmistrzowską w klasie ad. Bogusławy Orzechowskiej oraz Dyrygentury Symfonicznej w klasie prof. Mieczysława Gawrońskiego. W latach 1991- 2006 był wykładowcą Studium Muzyki Kościelnej w Opolu. Jest absolwentem Podyplomowych Studiów Chórmistrzowskich, które ukończył w 2008 r. w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Brał udział w wielu koncertach w kraju i za granicą. W roku akademickim 1998/99 był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki. Do najważniejszych osiągnięć dyrygenckich należą: wyróżnienie w konkursie Dyrygentów Chóralnych w Poznaniu w 1998 roku oraz III nagroda w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim 'W stronę polifonii', który odbył się we Wrocławiu w 1999 roku. W roku 1998 zdobył wyróżnienie w konkursie kompozytorskim we Wrocławiu w kategorii 'Pieśń chóralna a capella'. Od lutego 2005 roku jest organistą i chórmistrzem w Narodowym Sanktuarium na Jasnej Górze oraz członkiem zespołu redakcyjnego jasnogórskich muzykaliów.

Nagrano: Nagranie dokonane w bazylice jasnogórskiej, w klasztorze Ojców Paulinów na Jasnej Górze w grudniu 2007 r.
Reżyseria nagrania: Jacek Guzowski, Krzysztof Kuraszkiewicz
Opieka nad realizacją projektu: o. Nikodem Kilnar, prezes Stowarzyszenia „Kapela Jasnogórska”, o. Dariusz Cichor, definitor generalny Zakonu Paulinów, o. Sebastian Matecki, podprzeor, sekretarz Stowarzyszenia
Wydawca: Wydawnictwo Zakonu Paulinów Paulinianum Jasna Góra
Płyta wydana przez firmę MUSICON: www.musicon.pl

Płyty można nabyć na Jasnej Górze - w punktach sprzedaży "Claromontana" oraz w księgarniach i sklepach muzycznych na terenie całej Polski, z którymi współpracuje wydawnictwo MUSICON - musicon.sklep.pl

Zamówienia pod adresem:
[email protected]